Het is zomer! Ik kijk altijd enorm uit naar het zonnigste seizoen van het jaar met haar talrijke zonuren, zachte koele briesjes en lange, zwoele, zomeravonden. Vorige maand was ik samen met mijn gezin op vakantie in het ( toen al) zonovergoten Frankrijk waar we even mochten opladen en bijkomen, na een stormachtige, turbulente winterperiode. Tijdens deze vacance kwam het liedje “la Vie en rose” in mijn gedachten op. De betekenis van deze Franse chanson “Het leven in roze.” of “Het leven van de zonnige kant bekeken.” gaf mijn weer inspiratie om te schrijven.
Roze ( Donder) wolk
Ik zag mijn leven vier jaar geleden zonnig en roze voor me. Gelukkig getrouwd, mooie zaak opgebouwd en had net een (roze) wolk van een baby op de wereld mogen zetten. Ik dacht na mijn zwangerschapsverlof weer volop aan de bak in mijn salon te kunnen en mijn oude leventje weer volledig op te kunnen pakken, maar ik donderde al snel van mijn roze wolk af. Ik werd ziek, maar bleef optimistisch en ging er eigenlijk gewoon vanuit dat ik wel weer zou genezen. Ik startte na mijn zwangerschapsverlof langzaam mijn werkzaamheden in mijn bedrijf weer op, zocht naar de nieuwe balans in mijn gezin, ik oefende daarnaast mijn hobby’s weer uit en probeerde daarnaast mijn sociale leven op pijl te houden. Je bent jong en je wilt wat. Ik deed mijn best , maar werd niet beter. Bijna elke middag moest ik naar bed om de dag vol te houden (ondanks we de nachten door konden slapen, waarvoor we dochterlief heel dankbaar voor zijn) en ik had met regelmaat medische afspraken en onderzoeken. Ik wilde niemand teleurstellen en ging steeds vaker over mijn grenzen heen. De afgelopen jaren waren hierdoor niet altijd even gemakkelijk. Daarnaast had niet iedereen uit mijn omgeving had begrip voor mij, want ik zie er (gelukkig) niet ziek uit omdat ik het belangrijk vind om er goed uit te zien. Maar I’m what a person whit an invisible illness look like. Ondanks alles probeerde ik naar de zonnige kant de blijven kijken in plaats van naar de donderwolk die boven mij hing te kijken.
De afgelopen winterperiode was behalve zonnig. Naast het feit dat mijn bedrijf, nét voor kerst, voor de tweede keer dicht moest, werd ik zieker. De bloedwaardes van mijn schildklier bleken (weer) verkeerd te zijn, ik had enorme hartkloppingen en spierkrampen. Later kreeg ik er nog Corona overheen, wat vooral veel pijn aan mijn longen veroorzaakte en mijn immuunsysteem verder uitputte. Toen het weer “klachtenvrij ” was moest ik naar mijn endocrinoloog. Mijn huidige arts bleek met pensioen te gaan, dus maakte ik kennis met mijn nieuwe arts. Hij onderzocht mij van top tot teen en uit de bloedonderzoeken bleek dat naast mijn schildklierwaardes ook mijn leverwaardes niet goed waren.Ik moest een echo laten maken van mijn lever, mijn medicatie moest weer omhoog en ik werd doorverwezen naar een speciaal revalidatiecentrum. BAM! Die kwam binnen…
Het leven met mijn roze bril
Op 10 juni jl. reed ik een tikkeltje nerveus met mijn roze zonnebril op mijn neus richting Amersfoort voor mijn eerste dag bij mijn revalidatiecentrum. Mijn knokkels wit van het knijpen in het stuur en enigszins oververhit van de warme dag. De woorden van mijn revalidatiearts gonsden weer door mijn hoofd “Ik kan je niet beter maken of je van je klachten afhelpen, maar ik kan je wel leren ermee om te gaan.” Dat zijn confronterende woorden. De moed zakte weg in mijn schoenen. Wat kan een revalidatiecentrum dan voor mij betekenen? Bij de locatie aangekomen zette ik mijn roze bril af en in de wachtruimte kon even op adem komen. Enkele minuten later werd ik opgehaald door mijn behandelaar. Na het bespreken van mijn medische geschiedenis en hulpvragen kreeg ik een stukje educatie en maakten we een planning voor de zomerperiode. Ik bouw mijn traject langzaam op en zal na de zomervakantie een maandenlang en intensief revalidatietraject ingaan. Verschillende disciplines gaan mij helpen om te leren leven en omgaan met mijn chronische ziekte en fysieke klachten. Opgelucht en met een beetje meer moed in mijn schoenen reed ik na mijn eerste revalidatie dag naar huis. Ik denk echt dat dit revalidatiecentrum wat voor mij kan betekenen.
La vie en rose
Ik kwam erachter dat Edith Piaf het lied “La Vie en rose” schreef tijdens de tweede wereld oorlog. De teksten geven uitdrukking aan het (weer) vinden van vreugde en ware liefde voor degene die de moeilijke periode van de Tweede Wereldoorlog hadden overleefd.
Gelukkig is er in ons land geen oorlog, maar we hebben allemaal wel onze eigen “beatles” te strijden. Weet je wat mij helpt door alles heen? Door te leven met een positieve houding en proberen om de schoonheid in het alledaagse te blijven zien. Daarnaast put ik mijn hoop en kracht uit mijn geloof. Misschien is het menselijk gezien niet mogelijk om te genezen, maar ik geloof dat God almachtig is en Hij mij kan genezen, maar alles op Zijn tijd. Tot die tijd ga ik leren te accepteren wat er is en niet meer vechten tegen wat er niet is. Ik blijf hoe dan ook kijken naar de mooie, zonnige kant van het leven en genieten van de mooie (roze) dingen in het leven. Met mijn roze bril op! En jij??
La Vie en Rose
Liefs,
Daphne Véronique
Lady Veroda 