De eerste maand van 2020 is aangebroken. Voor velen de maand van goede voornemens, nieuwjaarsborrels en het visualiseren van mooie dromen en het waarmaken van onze plannen. Van een abonnement nemen op de sportschool en gezond eten tot het consuminderen en opruimen van je huis en leven. Heel mooi allemaal, maar is dit echt wel zo mooi? Zijn we zo druk met alles, dat we vergeten rust te nemen en echt even stil te staan? Of hollen en vliegen we met z’n allen het jaar weer door? Is meer echt beter?
Oud & Nieuw
Ik weet niet hoe jij oud en nieuw gevierd hebt, maar ik begon mijn nieuwjaarsnacht rennend op mijn rode hakken (van 8 cm hoog) tussen het vuurwerk en kruitdampen door (hardlopen stond zeker niet op mijn lijstje van goede voornemens). Manlief en ik waren met oud & nieuw uitgenodigd door mijn zusje enman om daar oud & nieuw te vieren in hun net nieuwe huis. Er waren meer genodigden, zo ook de oude tante van mijn zwager met haar nieuwe hondje. Om middernacht glipte het hondje door de deur naar buiten..dus vandaar mijn hardloopactie midden in de nacht op zoek naar het nieuwe hondje van tantelief. Dit had geen succes. De schoonmoeder van mijn zusje maakte een melding bij amivedi ( top, ik wist niet dat dit soort organisaties bestonden!) dat de wollige viervoeter vermist werd en deelde dit op social media. Ik deelde het bericht ook op mijn social media en andere uit mijn netwerk deelde dit ook weer. De start van het nieuwe jaar voelde daardoor wat dubbel. Blij omdat we weer een nieuwe jaar ontvangen, ongerust omdat iemand haar grote liefde (de hond) mist. Na zo’n bijna twee uur later ging de telefoon… hondlief was terecht, bijna 2 km verderop gevonden. Wat een feest! Let the new year begin!”Let’s pop the champagne”
Een nieuw stil begin..
Na een onstuimige nacht luidde we het nieuw jaar in… in stilte. Na dagen geluisterd te hebben naar knallen alsof er overal bommen gedropt werden (#vuurwerk ) geef ik toch echt de voorkeur aan de stilte van januari. Eén van mijn goede voornemens is stille tijd. Ik probeer dus elke ochtend vroeg tijd te nemen om te mediteren, te lezen en te bidden. Ik las de tekst “be still and know that I Am God”. Stilte is iets waar veel mensen bang voor zijn, lijkt zo. Waarom voelt deze wereld van constante beweging alsof perfectie het doel in ons leven is? Wat is er gebeurd met “gewoon in het moment leven en rustig leven? Ik denk dat ons social media en het huidige leven hierbij zeker een rol spelen. Terwijl we door de feeds bladeren, worden we gebombardeerd met enorm veel foto’s van perfecte vakantie, perfect gestylde huizen, perfecte eettafels, perfecte kledingkasten. Perfecte (school) lunches ( voor de kinderen), perfecte (kinder)feestjes.. Dit soort berichten zijn eindeloos en we gebruiken hastags zoals #happiness of #blessed . Maar is dit alles werkelijk geluk en zegen? Laten we ons echte zelf zien? Of gaan we vergelijken of verdraaien we ons social life met ons real life. Ik ben blij met social media, voor mijn werk is het perfect, voor inspiratie is het perfect en voor het vinden van een hondje die wegloopt tijdens middernacht is het ook perfect. Ik houd van perfecte foto’s maken ( lees hobbyfotograaf) en had mijn perfectionisme redelijk onder controle, maar mijn perfectionisme kwam afgelopen maand weer de kop opsteken. Ik deelde in mijn vorige blog dat ik een challenge ben aangegaan met Topwijf Tineke om elke dag een selfie te maken en te delen op ons social media. Dat leek mij namelijk heel makkelijk en leuk, maar na een week dacht ik al “ wat heb ik nu weer te melden?” Het wordt wat stiller op mijn social media, wat betreft die selfies van mij. We hebben het mooi 10 dagen volgehouden elke dag een selfie te plaatsen, nu dagen wij elkaar uit om eens per week een selfie te maken.
Less is more
Ik was goed op weg met mijn goede voornemens (dacht ik zo), daarnaast had ik allerlei plannen gemaakt deze maand, zowel voor mijn bedrijf als privé en toen werd dochterlief ziek. Van mijn werk kwam even niets als je zustertje mag spelen (echt niet mijn ding, moet ik zeggen, ik ben van de “als ik in mijn vinger snijd moet ik mijn moeder al bellen” categorie). Ik realiseerde hierdoor dat onze dochter Abigaïl mijn belangrijkste werk is, als zij mij nodig heeft, en dat geeft mij enorm rust. #momlife Nadat mijn dochter weer opgeknapt was, werd ik geveld door de griep. Nog minder doen… De afgelopen twee jaar leer ik steeds beter om minder te doen. Ergens moet dat vanwege mijn chronische gezondheidsproblemen, maar aan de andere kant blijven ambities en ideeën borrelen en dan is het soms best lastig om minder te doen. Vinden jullie ook niet? Het is heel goed om goede voornemens te hebben, goed om plannen te hebben. Sporten is goed, gezond eten is goed, dromen is goed, doen is goed. Maar te perfect, teveel willen en teveel moeten maakt ons niet gelukkig. En wat fijn dat we onze voornemens, plannen en dromen mogen bijstellen. Laatst had ik een gesprek met mijn vriendin over het onderwerp dat er tegenwoordig zoveel mensen overspannen of oververmoeid zijn of een burn-out hebben. Ik denk dat dit grotendeels ook te maken heeft met hoe we zelf in het leven staan, wat we van onszelf verwachten, wat de ander van ons verwacht en wat de maatschappij ons voorspiegelt. Ik hoop vooral nog vaker de rust en stilte op te zoeken. Minder te rennen, minder te vliegen, minder te hollen, minder moeten en meer tijd voor mijn gezin en voor mijzelf en waar ik blij van word . Gewoon genieten van de kleine dingen, bewust en met aandacht leven. Uiteindelijk zijn het de kleine dingen in het leven , de grootse dingen zijn in het leven . Less is more.
Mooie dag,
Daphne
Lady Veroda 